ZOFIA ŻUBEREK: 

Bolesław Leśmian w wierszu „Tęcza” opisał „ciepły, majowy deszcz”. Na mojej fotografii został on idealnie zobrazowany. Droga jest pokryta kroplami deszczu, widoczne są kałuże. Autor opisał w wierszu także słońce. Na moim zdjęciu przebija się ono przez zachmurzone niebo, symbolizując ciepło, jakie odczuwamy wraz z nadchodzącą wiosną. Ta wieczorna sceneria nie odstrasza nas, a wręcz zachęca do podziwiania jej.

Promienie słoneczne dają nam nadzieję, którą czujemy właśnie wiosną, gdy świat odżywa, a ludzie stają się bardziej uśmiechnięci. Majowy deszcz ogrzewa serca, dodając nam otuchy. Uważam, że właśnie tak, każdy z nas powinien patrzeć na wiosnę, widząc w niej odrodzenie i ucieczkę od codziennych trosk.

---

                     

MARTYNA MAZUREK: 

,,Ogród” Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej

Wiosna. Najpiękniejsza pora roku. Wszystko zaczyna kwitnąć. Wychodzi słońce. W ludziach pojawia się nowa energia i chęć przeżywania nowego. Życie jest jak wiosenny ogród, który zaskakuje nas nieoczekiwanymi odkryciami. 

Kobieta na moim zdjęciu spaceruje po ogrodzie życia, odkrywając jego jaśniejsze i ciemniejsze strony. Znajduje w nim promienie słońca i siłę, by zakwitać z każdym rokiem na nowo. Ma siłę, by podążać za swoim sercem, szukając miłości.

---

 

OLGA ANDRUSZKIEWICZ:  

„Już w powietrzu wiosnę słyszę” (autor: Julian Tuwim) 

Wiosna to zdecydowanie najbardziej kolorowa pora roku. Gdziekolwiek nie spojrzymy, zauważymy kwitnące kwiaty, rzepak, a w tle ćwierkające ptaki; i można powiedzieć, że humor automatycznie nam się poprawia.

Jednak czy podmiot liryczny w wierszu Tuwima odczuwa to samo? Powtórzone pytanie „czy ty też”  interpretuję jako pytanie do osoby, która być może opuściła podmiot liryczny. Ze strof wiersza emanuje smutek i mimo że wiosna to przebudzenie po zimie, podmiot liryczny nie cieszy się z tego i traktuje ją jako kolejny okres, który po prostu przeminie. Bliskiej mu osoby już nie ma, ale życie toczy się dalej. Nastała kolejna wiosna…

---

KONRAD KRASKA:

  „Już w powietrzu wiosnę słyszę” (autor: Julian Tuwim)

Na pierwszym planie mojego zdjęcia zaglądamy przez ramię postaci, która patrzy się na otaczający ją wiosenny krajobraz. Występujący natomiast w wierszu podmiot liryczny przedstawia swój sposób postrzegania wiosny, zadaje pytania drugiej osobie, upewniając się, czy widzi to sam. Postać z fotografii wdycha wiosnę pełną piersią, towarzyszą jej wiosenne kwiaty, które przytula do ramienia; pokazują one, że skończyła się surowa, chłodna zima, a zaczęła się oczekiwana pora roku. ,Podmiot liryczny z fragmentu utworu Tuwima również zachwyca się kwiatami i słońcem, zadając pytania retoryczne, którymi próbuje się upewnić, czy odbiorca czuje to samo.

Czy my tak samo cieszymy się na nadejście wiosny, czy też jej oczekujemy, czy oczekujemy powrotu przyrody do życia? Moje zdjęcie i cytat Tuwima łączą te same elementy: słońce, kwiaty, słyszana wiosna, czyli wiatr poruszający obłoki i człowiek, który to obserwuje.  

---

DĄBRÓWKA GOLIŃSKA: 

Wiosna podąża do nas welkimi krokami, coraz szybciej i szybciej. W powietrzu czuć już zapachy większości kwiatów i roślin, ptaki zaczynają śpiewać i robi się coraz cieplej. Rośliny przebijają się przez trawę, pączki kwiatów przez liście drzew, a większość owadów rozpoczęła już swoją pracę. Wiosna to też czas częstszego wychodzenia na świeże powietrze, coraz więcej dzieci wybiera się na dwór, aby jeździć na rowerze, bawić się na placu zabaw, czy też spotkać się z koleżanką lub kolegą. Wybrałam wiersz Juliana Tuwima, ponieważ ten autor towarzyszył mi już od najmłodszych lat, kiedy recytowałam w drugiej klasie podstawówki jego utwór pt. „Pan Maluśkiewicz i wieloryb”, dlatego też wiersz o wiośnie skojarzył mi się dobrze z dzieciństwem właśnie. Na przedstawionym zdjęciu widzimy pszczołę chowającą się w kwiatku, który symbolizuje rozkwit każdego nowego życia, pszczoła natomiast symbolizuje nas, ludzi, którzy starają się poprzez pracę, aby każdemu człowiekowi żyło się coraz lepiej. Każdy z nas jest tą pszczołą, która chce zmienić świat na lepsze, rozpylając pyłki.